Geen nieuw been en ook geen nieuw hoofd


Hamstring gescheurd, kuitspier gescheurd, man wat een pijn. Naar de huisarts, die me vertelt dat het 8 tot 10 weken kan duren, dat herstel. Pijn neemt toe. Weer naar de huisarts, want nu wil ik een nieuw been. Krijg geen nieuw been. Herstel duurt 8 tot 10 weken – ojaaa dat had je vorige keer ook gezegd. Dus geen nieuw been? Nee, geen nieuw been.

 

Nieuw hoofd dan? Ah toe neuroloog, alsjeblieft?
Stel je voor dat je een nieuw hoofd met hersenen en al mocht uitkiezen, een replica van een hoofd naar keuze. Stress.
Welk hoofd zou ik dan kiezen? Van dat fotomodel? Ja hier nee zeg, dan ga ik dus ook denken als een fotomodel en kan ik de chocola wel vergeten. Mijn fotomodellenhoofd zou zich ook vast een beetje schamen voor het niet zo fotomodellerige lichaam waar ze dan de catwalk mee op en neer moest. Op mijn bergschoenen.

Het hoofd van een sporter dan? Hm, twijfel, dan zou mijn atletische hoofd totaal in de war raken van het gebrek aan discipline. Benen en armen hebben best discipline, maar lang niet genoeg voor een sportershoofd.

Het hoofd van een Nobelprijswinnaar? Kweenie hoor, dan moet ik me ineens goed kunnen concentreren op iets groots of juist iets kleins. Aan de andere kant, daar een beetje op het podium een toffe prijs in ontvangst nemen… Ahjoh ik ga zelf wel voor die Nobelprijs.

Het hoofd van de neuroloog? No way, dan wist ik teveel over mijn eigen neurologenhoofd, dan zou ik de hele tijd gezond moeten doen van mijn neurologenbrein en zou ik alle mensen die ik zie beoordelen op hun neurologische gezondheid. Lieve neuroloog, je hoofd is echt fantastisch, maar ik hoef geen replica.

Wie zou er dan willen ruilen van hoofd?
Ik niet dus, ik wil wel iemands onderdelen, spare parts zeg maar, overnemen. Maar ik ben toch echt te gehecht aan mijn eigen hoofd, mijn eigen denkpatronen, mijn geheugen, mijn beslissingen, mijn alles – om meteen voor een heel nieuw hoofd te gaan. Blijkbaar hou ik toch het meest van mijn eigen hoofd en alles wat daarin rondgaat. Daarom is Parkinson zo onhandig, het bedreigt je eigen hoofd en dus alles wat daarin rondgaat. Terwijl ik eigenlijk, eerlijk gezegd, nu je het zo vraagt en nu ik er eens goed over nadenk, terwijl ik dus eigenlijk juist zo vertrouwd ben met mijn eigen hoofd. Daarom doen mensen zo moeilijk over Parkinson. Ik dus ook, want ik wil mijn vertrouwde warhoofd niet ruilen, niet kwijtraken, niet niks.