Ik heb toch zo gelachen, joh. Jij? Niet? Hoezo niet, heb je niks ergs meegemaakt ofzo? Gek. En zit er ook niets iets ergs aan te komen? Nee, logisch, nee, dat weet je nooit natuurlijk, maar je hebt ook niet iets akeligs in het verschiet? Waar haal je dan je grappen vandaan?
Hersenen dutten in
Over dat akelige of dat erge of dat akelig erge moet je soms wel grappen maken. Maak je een grap, dan beheers je het akelige erge al een beetje. Je moet soms dus wel. Zoals je zuurstof nodig hebt, of eten, zo heb je humor nodig. Niet omdat het fysieke lachen nou zo gezond is, dat heeft er niets mee te maken. Ik kan enorm om iets lachen, zonder dat je het ziet. Dan lachen mijn hersenen. Die arme hersenen die hebben moeten leren eten, lezen, praten en die volgestopt zijn met kennis over het ontstaan van de landbouwstedelijke samenleving vooral bij rivieren vanwege de handel en die ook nog wel wat weten op te rakelen over het trechterbekervolk, de politiek van Bismarck en die ook al een database-je hebben over die net ontdekte spin die kikkers eet.
Die hersenen denken: zijn we daarom nou zo verheven boven de apen? Moeten ze niet iets nuttigs met ons doen, die mensen, ze hebben ons toch tot hun beschikking? Veel setjes hersenen leggen zich er bij neer dat hun werk zelden of nooit de schedel verlaat. Die wachten op een helder moment, een soort verlichting. Vaak komt het er niet van, de hersenen zakken van armoe een beetje in.
Tob Hersenen vs Humor Hersenen
Aaah yes! Er gebeurt iets! Het maakt de hersenen niet zoveel uit wat het is, als ze maar mee mogen doen. Ha, leuk, linkerhelft, kom je mee? Tuurlijk, rechterhelft, your call. En de grijze massa warmt eens lekker op, vraagt extra bloed en zuurstof en alles wat hersenen nodig hebben aan – en gooit de boel in een hogere versnelling. Maar hey, wat nou, de hersenen ontdekken dat het helemaal niets iets leuks is, maar iets vreselijk akelig ergs. Balen, nou mogen de opgewekte hersenen niet meer meedoen, al die ellende krijgt alle aandacht van de Tob Hersenen. De Humor Hersenen kijken het een tijdje aan. Ze zien dat de Tob Hersenen overuren draaien. Ach ach, dat trekken ze nooit, vrezen de Humor Hersenen. Kom, we gaan ons ermee bemoeien. Het eerste grapje steekt via een neurotransmittertje over naar de Tobbers. Hoi, zegt het grapje, wat zijn jullie nou aan het doen? Hier heb je wat Humor, jullie zien een beetje grijs, humor zal je goed doen.
De Tob Hersenen hebben echt wel een verhaal hoor, bij dat tobben. Ze kunnen niet anders. De Humor Hersenen ook niet, die nemen massaal de neurotransmittertrain naar de Tobbers om ze op te vrolijken. En de eerste grapjes verlaten de schedel, ze vliegen uit.
Parkinson grapppen
Hoe kan iemand met een erge ziekte, noem het parkinson, grapjes maken? Zo dus. Je kunt niet anders. Je Tob Hersenen trekken het anders niet. En die gaan voor de lange termijn, here to stay, long haul, better get used to it. De Humor Hersenen stappen in en uit, ze blijven nooit lang, ze zijn wendbaar, creatief en geven de Tob Hersenen elke keer weer dat zetje dat ze nodig hebben om die ongelofelijke lange termijn onder ogen te zien. De Humor gaat zelden of nooit over de eindbestemming, dat zou geen humor zijn. Humor gaat over de spannende stukjes van de reis, zodat je door blijft gaan, zodat je Tob Hersenen je niet in dat ravijn laten storten. Mijn Humor Hersenen hebben het vrij druk, ben er wel tevreden mee. Laatst toch weer zo gelachen joh!