Imprint in concrete of my hands (age 8). Mijn handjes zijn mijn lievelingshandjes. Ik heb ze al bijna 50 jaar. Toen ik heel klein was, kwam een heel klein vingertje tussen de deur. Topje eraf. Van die vinger houd ik het meest. De andere negen zijn ook super trouwens. Wat je er al niet mee doet he, met je handen. Broodje kneden, in de Tokiose metro aan een beugel bungelen om niet te vallen, worteltjes zaaien, trouwring omgeschoven krijgen en dan: je kinderen vastpakken als ze net zijn geboren. Dat is denk ik het mooiste d at ik ooit met mijn handen heb gedaan. En ze troosten, knuffelen, eten geven, alles. Je handen zijn heel erg van jezelf. Krijg je bijvoorbeeld parkinson, dan kunnen ze niet meer wat ze konden. Dat is vreselijk, soms vind ik het zielig voor mijn handjes, soms voor mezelf en soms denk ik: dan doe ik het wel op een andere manier. Mijn handen verliezen hun bewegingsvrijheid. Hoe zou dat zijn, als je op je eigen handen moet wachten tot ze hebben gedaan wat je vroeg?
