Wie had het op tijd in de gaten, wie zag en hoorde de early warning signals van de meest recente aardbeving? De wetenschappers? Helaas. De plaatselijke bevolking? Nee, zij misten de signalen ook. En wie zag de Japanse tsunami aankomen en dan ook nog op tijd? Precies. Dan is het dus ook niet zo gek dat je de early warning signs van Parkinson mist. Bovendien zijn de early warning signs van Parkinson’s maar een kleine trilling in vergelijking met de tectonische bevingen diep in de aarde. We missen ze allemaal.
Makkelijk te missen
Ik mist mijn early warning signs in ieder geval wel. Compleet. Heb ze niet genegeerd, absoluut niet. Ik had gewoon geen idee dat er uberhaupt iets mis was. Helpt ook niet dat ik sowieso nooit een hypochonder was, ik bedoel, mijn grootouders werden bijna 102, gezond en wel. Dus.
Hoe bedoel je, symptomen?
Dit zijn de symptomen die ik over het hoofd zag. Jij, beste lezer, je weet misschien wel welke ik bedoel, vooral als je bekend bent met Parkinson. Bekender dan je lief is.
1. Gesprek met een cliënt
Ik kijk naar de cliënt en weet meteen wat hij denkt. De cliënt kijkt mij ook aan, kijkt nog eens en is dan een beetje verward. Hij mist iets. Er klopt inderdaad iets niet, er gaat is goed mis in de communicatie. Wat het is, weet ik niet. Mijn ogen? M’n bril? Oh, ik weet het, het is te donker, nee, te licht. Of nee, ik ben gewoon moe. Daarom kan ik wel zien wat mijn cliënt denkt, maar ziet hij niet wat ik denk. Toch een beetje gek. Ik ga wel even langs de opticien. Maar toch, er klopt echt iets niet. Als ik in de spiegel kijk, dan weet ik dat ik het ben, maar van wie zijn die helder blauwe ogen die me zo strak aankijken?
2. De muziek voelen
Ik speel piano, moet nog veel leren. Er gebeurt weer iets geks, vooral als ik die lastige loopjes met mijn rechterhand probeer te doen. Vingers zijn stram, weigeren dienst. Ach dat komt natuurlijk van al die uren achter m’n laptop. Wel heel gek dat ik iets in mijn hoofd voel, ik voel dat de opdracht van mijn hersenen aan mijn hand zich in allerlei bochten wringt om aan te komen. Via mijn gezicht, mijn nek, helemaal tot aan mijn pink. Ach joh, piano spelen vraagt ook zoveel van je brein, dat is het gewoon.
3. Slome arm
Hup, d’r uit, douchen, aankleden, trui aan. Trui aan? He verdorie, die arm gaat er niet soepel door, raar, net alsof mijn arm de weg kwijt is. Waarom zoeft die arm niet soepeltjes door die mouw heen? Ahjoh, zeker verkeerd op mijn arm liggen slapen. Dat is het gewoon.
4. Klimbos
In het klimbos, op grote hoogte. Ineens raak ik mijn vertrouwen kwijt. Hoe kan dat nou weer, vorig jaar ging ik nog best acrobatisch langs al die touwen, plankjes en andere wiebeldingen op 7 meter van de grond. En nu sta ik ineens te trillen. Noujaaaa zeg, komop! Maar ik ben het echt even kwijt. Voel me er ongelukkig door, onzeker. Ahjoh wat denk je zelf, je bent al boven de 40. Ach ja, dat is het gewoon.
Parkinson’s sniffer dogs
Jij en ik, we weten allebei welke symptomen ik miste. Misschien kijk je wel terug op je eigen totaal gemiste early warning signs. Ik denk dat ik er nog veel meer heb gemist, terwijl ze er dik bovenop lagen. Hier, dat onbeheersbare trillen, toen we als ouders van de school een lied moesten zingen voor de kinderen. Of die slapeloze nachten. Een plotselinge huilbui. Zomaar. Tegen dat ik voor ‘t eerst van mijn leven op de afdeling neurologie kwam, had ik mijn diploma young onset parkinson’s al ruimschoots op zak. Alleen wist ik dat nog niet. Ik dacht nog steeds dat de arts me een beetje ongeduldig zou vertellen dat ik eens een keer op tijd naar bed moest, het woord sport moest gaan opzoeken in mijn woordenboek en toedeloe mevrouw. Ah. Dat zei hij niet. Een beetje een neuroloog is een Parkinson’s Sniffer Dog. Die van mij ook.
Early warning chaos
Baf! Mijn persoonlijke Parkinson’s aardbeving kwam hard aan. Voor zover ik al een early warning system had, sloeg het toen totaal op hol. Chaos. Stuurde me het ene signaal na het andere, voor alle symptomen die los en vast zaten. Erger nog, het systeem miste er een paar, die ik me vervolgens overvielen.
Voor nu ben ik blij met de medicijnen die de symptomen onderdrukken. Ik sport elke dag, eet vrij gezond. Ik heb echt geen early warning system nodig om te weten dat de medicijnen me op een dag niet meer helemaal kunnen beschermen. Evenmin als dat sporten en dat gezonde eten.
Early Good News System
Daarom zet ik dat hele early warning systeem integraal in de koelkast. Ik wil niet langer uit balans raken als er weer een signaal gaat loeien over wat ik wel niet allemaal kan krijgen.
Ik vervang het systeem door een Early Good News System. En dat Early Good News System geeft mij en die miljoenen andere mensen met Parkinson vroegtijdig het signaal van de ontdekking van A Cure. Kijk, die Signs ga ik niet missen.