De blije parkinsondoos

Als je een baby kreeg, kon je een blije doos bestellen. Don’t get me wrong – dit was 20 jaar geleden vrij normaal (kom er trouwens net achter dat het nog bestaat anno 2017).
Ook dat ‘doos’. Het ging om een kartonnen doos met allerlei nuttige, fijne, praktische, lieve babydingen erin. Vooral voor blije moeders van blije babies. Of je nou non-stop meebrulde met je brullende baby of niet, je kreeg het stempel ‘blij’.

Kon je blij gaan zitten kolven, of blij gaan kijken hoe andere moeders wel doorsliepen, of je kon alvast bedenken hoe je van je kind een einstein kon maken.

De gemiddelde moeder is niet altijd blij, wel gelukkig en alles, maar non-stop blij is wat anders. Je hebt een te grote verantwoordelijkheid om altijd blij te zijn. Je baby is een mens die nog moet groeien en die onderweg wel duizend beren kan tegenkomen. En er ook echt een paar zal tegenkomen. Gelukkig ben ik wel met de vier kinderen die we kregen, ook met het ukkepukje dat stierf, want ze was volmaakt en ze was van ons. Maar blijheid kwam niet aan de orde.

De blije parkinsondoos

Dan de blije parkinsondoos. Die heb je ook. Alsof je vooral de blije dingen uit je ziekte moet halen. De waardering voor watdanook, blij met leven in het nu, blij met wat je nog kunt, blij dat je het accepteert, dat je er mee om kunt gaan, blij dat je blij kunt zijn. Zit allemaal in de blije parkinsondoos. Vooral op social media kom je nogal wat bpd tegen. Ik ben soms ook een bpd.
Maar niet heus. Ben helemaal niet blij en die doos hoef ik ook niet.

Felice

Gelukkig ben ik wel. Felice. Vreugde. Dat zit niet in die parkinsondoos. Felice kun je krijgen, geven, koesteren. Kijk naar je handen, kijk naar wat er in ligt. Als je geluk in je handen hebt, breek het niet. Je geluk is even sterk, als kwetsbaar.
Dankjewel, Leven.