Het fantastische van het hebben van een vreselijke ziekte, is dat je de kleine dingen in het leven zoooo gaat waarderen, veel meer dan daarvoor. Hier: de zonsondergang zien, of opgang, of wat die zon van je ook doet. Vogeltjes horen zingen, ook al is dat om 5 uur ‘s ochtends en zingt dat beest hetzelfde deuntje keer op keer op KEER. Zelfs dan lig je toch zeker te genieten, ik bedoel, toch lekker dat je in je bed ligt? Ik vind het trouwens ook een verademing dat het niet meer zoveel uitmaakt hoe je eruit ziet als je ziek bent, het gaat tenslotte om je innerlijke schoonheid. Nou. Je moest eens weten, dan zou je dat dus niet meer zeggen.

Meestal zit ik er niet mee, met dit soort vooroordelen. Ik weet namelijk heel goed, dat je nog veel ergere vooroordelen hebt. Niet gewoon erg, maar ERG erg. Het is alleen jammer dat dus mijn eigen vooroordelen zijn. Sterker nog, ik heb een mooi stapeltje vooroordelen liggen en die gaan dan vooral over wat ik DENK dat andere mensen zonder Parkinson wel niet van mij denken.

Wat zullen ze wel niet van me denken

“Sowieso dat ik niet langer van enig nut voor de maatschappij bent, beetje spek en bonen, dat ik vrij snel vrij behoorlijk aftakel, dat ik 24×7 tril terwijl ik ook al niet meer goed kan denken, laat staan op een beetje een redelijk tempo. En dat dat allemaal niet best is voor mij, maar al helemaal niet voor mijn man of wat dacht je van de kinderen, stakkerds. En ze denken vast dat ik de hele dag in bed lig (en ’s nachts) en me alleen met kilo’s medicijnen in leven houd. Logisch dat ze denken dat ik verander, dat denk ik zelf toch ook? Ze denken natuurlijk dat ik als een wrak eindig, longonsteking enzo dat zie je vaker. – Ik weet zeker dat ze dat allemaal denken.”

Op dat moment moet mijn arme bevooroordeelde brein zichzelf een halt toeroepen. Maar nee. Arme brein is niet te stoppen.

ParkHeimer

“Volgende keer dat ik iemand erop betrap dat-ie vast vanalles zit te denken over mij, ben ik er klaar voor. Zijn ze echt van mij. Volgende keer dat ik een Denker tegenkom, geef ik ze mooi van Jetje. Denker denkt bijvoorbeeld: Wie is dat ook alweer, ik ken haar ergens van, oja wacht, facebook. Wat had ze nou? MS? Nee, wel zoeits, wacht, toch geen Alzheimer of Parkinsoiets? En in datzelfde denkbeeldige denkwerk, zeg ik dan: Alzheimer? Parkinsoiets? Oef nee zeg, dat zou nog wel gaan, nee joh, ik heb ParkHeimer, ja crisis, is de besmettelijke variant, echt zeldzaam, oh wacht ik moet even niezen haaatsshooo oh sorry heb ik je ondergesproeid? Wat vroeg je ook alweer?”
Dat is ongeveer wat ik denk dat andere mensen over mij denken en wat ik dan wel niet zou zeggen om ze op andere gedachten te brengen. (Blijf nog even doorlezen, lezer, het komt goed). Inmiddels ben ik er achter dat IK degene met de vooroordelen ben, want de meeste mensen denken helemaal niet wat ik denk dat ze denken. De meesten denken gewoon: “Wat zal het moeilijk zijn voor haar en haar gezin”. Of: “Ik zal maar niet vragen hoe het gaat, zometeen kwets ik haar met de verkeerde vraag”. En ik weet zeker, echt zeker, dat sommige mensen denken (en zeggen): “Wat is ze dapper, ik weet niet of ik dat zou zijn.”
Dus. Wie is er hier nou helemaal bevooroordeeld? Ik. Want ik ben degene die zit te denken aan wat iedereen wel niet allemaal zit te denken. Nu ik toch bezig ben, kan ik ook wel even iets opbiechten. Het is echt vrij erg, dus je mag het overslaan.

Dat zullen ze wel niet zijn. Die zien er zo normaal uit.

Tijd geleden was ik uitgenodigd voor een Parkinson’s patienten bijeenkomst. Had nog nooit een echte parkinsonpatient gezien en was daarom een beetje terughoudend: zou ik dat nou wel doen? Oke, toch maar doen. Kon die mensen nergens vinden. Zag wel een groep mensen gezellig kletsen, maar hey, die waren het natuurlijk niet. Die zagen er zo normaal uit. Bingo. Ze waren het wel.

“ZO. MEVROUW ROBIJN. U BENT ZOJUIST GEZAKT VOOR HET EXAMEN VAN DE INTENSIEVE TRAINING ‘HOE KOM IK VAN MIJN VOOROORDELEN AF’. GA ONMIDDELLIJK TERUG NAAR DE START EN GEBRUIK UW HERSENEN NOU EINDELIJK EENS EEN KEER. en nee, parkinson is geen excuus”

Parkinson leent zich super voor tientallen vooroordelen. Vooral voor die van mezelf. Zonde. Door die vooroordelen zie je nog maar de helft van je leven, je vrienden, je support en je vrijheid. Da’s niet goed. Je bent er alleen niet maar zo vanaf. Kost tijd. Net als het tijd kost om je Nieuwe Cool te vinden.

Help me herinneren

Als jij en ik elkaar een keer tegenkomen en jij ziet ergens ver weg die blik in mijn ogen van “oooh ik weet wel wat je denkt je denkt vast dat ik denk dat jij denkt…” – dan, lezer, herinner me dan aan deze column. Daar doe je niet alleen mij een plezier mee, maar ook al die anderen die al allerlei vooroordelen meezeulen of ondergaan.
Bovendien heb ik geen zin om dat Examen van die Intensieve Training nog een keer te doen. Een keer was erg genoeg.