Dit kost je een euro.

Wim RozenbergMijn blogs leveren vaak een glimlach op bij de lezer. Daar deed ik het altijd voor. Tot voor kort. Dat moet ik even uitleggen.

 

Ik las op bbc dat grappige mensen veel vaker getikt zijn dan ongrappige mensen. Grappige mensen zitten vaker net over het randje van normaal en hebben grotere kans op psychische ellende, dan ongrappige mensen. Vooral als ze ook nog eens creatief zijn. Dat kan dus ook voor mij gelden, als de blogs inderdaad iets grappigs en creatiefs hebben. Crisis! Zometeen val ik in die bbc-categorie, zal toch niet? Dus of de blogs zijn niet grappig of creatief, wat op zich wel jammer zou zijn, of  ze zijn het wel. Daar schrok ik wel even van, omdat ik dan waarschijnlijk, volgens de bbc-theorie, meer dan een  tikkeltje typisch zou zijn.
Totdat ik dit bedacht, denk even met me mee: mensen die veel lachen, leven langer. Lachen is verschrikkelijk gezond. Dus als een blog iemand aan het lachen maakt, zou ik dus eigenlijk een deel van hun zorgverzekeringspremie moeten ontvangen van  hun verzekeraar, omdat ze dankzij mij zo verschrikkelijk gezond zijn. Ik maak ze namelijk aan het lachen. Schrijnend hoor. Terwijl ik zelf dus blijkbaar half getikt, op het randje van normaal zit te tikken, zorg ik dat mijn lezers stralend de 100 halen. Daarom vraag ik vanaf nu voor elke column, die jou een glimlach bezorgt, een euro. Dan mag je ’m zovaak lezen als je wilt. Blijf je lekker gezond.