Comedy is Tragedy plus Time

Dat zeg je niet maar zo. Dat zeg je alleen als er een tragedy is, waar je lang mee bezig bent geweest. Tragedy + Time. Michael J. Fox zei het in een interview en hij weet waar hij het over heeft. Hij maakt het licht, hij gaat niet onder de tragedy zitten. Niet meer. Zijn tragedy duurt levenslang, parkinson. Je hoort hem niet zeggen dat parkinson grappig is. Ook niet als je het al 20 jaar hebt. Grapjes over parkinson zijn geen grapjes. Het is een dunne lijn tussen grapjes over parkinson en grapjes over omgaan met parkinson. Omgaan met een chronische, progressieve ziekte kun je alleen als je het zelf hebt. Grapjes over omgaan met die ziekte kun je dus ook alleen maar zelf maken. Ik moet er niet aan denken dat iemand een grapje over mijn trage hand maakt. Zelf kan ik wel grapjes maken. Als mijn man me vraagt even dit of dat te doen, antwoord ik dat multi-tasken er niet meer bij is.
Ander voorbeeld. Als ik iets ingewikkelds moet doen, schud ik mijn hoofd even stevig naar links: mijn linker-dopa aanvoer is namelijk aan het opraken, wie weet kan ik een beetje van rechts naar links schudden.
Ik weet dat het onzin is.

Misschien kun je alleen grapjes over omgaan met je ziekte maken, als het geen strijd op leven en dood is met die ziekte. Omdat je weet dat je ‘time’ hebt. Time genoeg om grapjes te maken. Als je het andersom bekijkt: je weet dat je nog heel veel tijd hebt, je hebt tenminste geen reden om te denken dat je geen tijd hebt, dan moet je simpelweg wel grapjes maken om de zwaarte af en toe uit je bestaan te blazen. Want parkinson duurt echt superlang. En dan gaat alles ook nog trager, zeggen ze.
Nou, leuk.