Parkinson? Zeker op het platteland gewoond he? Tja…

Dan heb je er wel een beetje om gevraagd. Ik bedoel, wie gaat er nou náást een bollenveld wonen? Wat? Heb je als bijbaantje bollen gepeld? Wat denk je zelf? En dit dan: ik mocht mijn opa vroeger helpen bij het verbranden van resten verf. Dat deden we in een oud olievat. Fantastisch gekleurde vlammen sloegen uit het vat. En nu heb ik Parkinson en nog wel meer dan Parkinson ook. Had ik dan toch niet met opa dat afval moeten gaan verbranden? Opa zelf is bijna 102 geworden. Zonder Parkinson.

Laatst vroeg iemand aan mij of het door zijn werk gekomen zou zijn, dat hij Parkinson had. Hij had veel met een bepaald soort olie gewerkt, dus….

Ik kan niet aantonen dat mensen met Parkinson zich niet vaker afvragen of ze Parkinson hebben gekregen door iets wat ze vroeger hebben gedaan.Ik kan niet aantonen, dat sommige mensen met Parkinson er geen schuldgevoel over hebben. Ik kan ook niet aantonen, dat mensen met Parkinson niet met spijt op hun loopbaan terugkijken, want tja, ze hebben altijd in de tuinbouw gewerkt.

Zolang ik niet kan aantonen, dat mensen met Parkinson zich niet rot voelen omdat ze dat hele Parkinson misschien wel over zichzelf hebben afgeroepen, moet ik ervan uit gaan, dat mensen met Parkinson zich dus wél rot voelen over hun bijbaantje in de bollenteelt, hun werk in een chemische fabriek, hun werk als wijnbouwer of hun dagelijkse rode wijntje.

Ik kan het wat eenvoudiger zeggen: beste neurologen en wetenschappers, hoe vaker je stelt dat onze Parkinson is veroorzaakt door pesticiden, des te ongelukkiger ik me voel over mijn jeugd met die verf van opa, over de boontjes die ik in opa’s moestuin mocht plukken en over onze eigen tuin, waarin ik nu al een jaar of 26 met liefde voor de fruitbomen, bessen, tomaten en aardbeien zorg.

Dat rotgevoel heb ik niet nodig.