Zomer 2013. Met je gezin op vakantie naar de Midi-Pyrenees. Nederlandse parkbaas van het recht-voor-zijn-raap-en-door-zee-type, klein parkje, supergoed. Baas vraagt waarom ik toch zo druk doe met dat fietsen, zwemmen, weetikveel. Ik vertel waarom ik zoveel moet bewegen. Parkinson. Potdorie (iets ergers in het echt) zegt de baas, vechten meisje, je ziet er verdorie (ook iets ergers) geweldig goed uit, sportief enzo.
Aannemershanden van schuurpapier
Veegt mijn tranen af met zijn 66 jaar oude aannemershanden van schuurpapier. Ken die hele man eigenlijk niet. Aan het einde van de vakantie zijn we bruin, beetje dikker en rustiger. Trek zelfs een strak jurkje aan in plaats van steeds dezelfde korte jeans. In mijn hoofd komt het woord Immejurkie tevoorschijn. Immejurkie ga ik nog even langs de baas en zijn vrouw voor vertrek. Hij kijkt bewonderend naar dat jurkje, vooral richting borstenzone en zegt:
Sjonge (iets ergers in het echt) je bent echt een lekker wijf geworden.
Voor wie me niet kent: ik was toen 47 en al aardig gekreukeld.
Lekker wijf. Dat is nou troost.