Op de terugweg van een begrafenis, jaar of 5 geleden, luisterden we naar Laura Pausini. In ’t engels zeggen ze dan: it mellows me. Dat deed Laura ook met haar stem. Absoluut toonzuiver.
Ze is zelf een symfonie. Ik las ooit ergens dat ze dat van haar vader had geleerd. Vanaf dat ze kon lopen, ofnee, geluid maken. Toonzuiver. Mooi woord, toonzuiver. En dan zingt ze ook nog in het Italiaans. Goed, die terugweg van de begrafenis. Stilletjes zitten we met zijn vijven in de auto. Dochter van (toen) 8 zit met ’t dvd-hoesje te spelen. Kijkt eens goed naar La Pausini en stelt vast: nou, ze zingt mooier dan ze is. Bingo. Ook al zeg ik altijd: niemand heeft zichzelf gemaakt – dochter had wel gelijk. Waarom ik dit vertel? Omdat het met schrijvers ook zo is. Mij zul je niet zien bij een talkshow op tv (stel dat ze me al vroegen). Ik schrijf leuker dan ik ben. Echt hoor, zit nu bijvoorbeeld met boterhammetje pindakaas-want-de-vleeswaren-zijn-op en koude thee een stukkie te schrijven, terwijl ik eigenlijk moet werken. Weleens een interview met Mulisch gezien? Dat bedoel ik. Zijn woorden zijn mooi, dat wel. En Barack at home, zou die thuis de hele tijd Yes we can zeggen als Michelle vraagt of hij de dishwasher wil uitruimen? En ach, het is ook wel prima, leuker schrijven dan je bent. Of leuker koninginnen dan je bent. Komt bijna niemand achter. Bij mij ook niet. Heerlijk.