Je kunt zeggen wat je wilt, maar het leven van de meeste vrouwen heeft 1 Grote Constante.
Hoe hard je ook werkt, ergens op een kantoor, in een winkel, fabriek of waar dan ook, het komt dagelijks terug. Op de keukentafel, in de slaapkamer. Overal. Maakt niet uit of je vreselijk hoog bent opgeleid, niet bent opgeleid of zelf opleidt, het zal noooit veranderen. Van al je vriendinnen op facebook, weet je zeker dat fb net zo’n constante is als Dat Ene. Je kunt tegen je man tekeer gaan, dat je hier niet voor bent geboren. Je kunt naar de markt om 60 dezelfden te kopen. Je kunt dienst weigeren. Helpt niet. Het is allemaal umsonst and to no avail. De constante doet wij hij doet: er altijd zijn. Loopt je man bij je weg, vertrekt je kind naar de States, ben je zelf in de States of nog verder weg. Het blijft. Zelfs als je uit een koffer leeft. En het is een vrouwending, dat moet haast wel, anders had Einstein er wel een formule op bedacht. Iets met relativiteit van links en rechts en dat het altijd hetzelfde blijft. Nobelprijs voor de Vrede krijg je er ook niet voor, maar ja, die krijgt Malala zelfs niet. Lintje ook niet, terwijl het hier om zuiver liefdadigheid gaat. Weet je hoeveel minuten ik het al heb gedaan in mijn leven? Excelsheetje d’r bij: 700 uur. Sokken sorteren. De grote constante. Wie maakt er even een formule voor? Ik denk aan E x P x W = U (E eenzame sok, P personen in huishouden, W wasbeurten, U uren sorteren).