Afmaken wat ik niet begon

Deze titel zegt genoeg. Je zou deze hele blog kunnen skippen, omdat je het zo ook wel snapt.

Het voelt echt goed om iets af te maken, waar je aan begon. Iets waar je zelf voor hebt gekozen, iets dat echt van jou is. Opleiding afgemaakt, man gekozen (en man koos mij), huis gekocht, kinderen gekregen (niet dat daar veel in valt te kiezen) en kinderen opgevoed. Met al die dingen stop je niet ergens onderweg. Tenzij je geen keus hebt, maar daar gaat het nu niet over. Je maakt af, wat je begon. Je koos er ooit zelf voor, alleen of samen. Steeds vaker samen. Je hart ligt erin, het is van jou, je wilt het afmaken. Makkelijk of moeilijk, het is van jou, je wilt het afmaken. Je laat niet los, wat je hand begon.

Niet loslaten wat je hand begon

Je kijkt naar je handen. Daarin ligt alles, wat je ooit begon – al je keuzes, je plannen, je kinderen. Je wilt er niets van loslaten, je wilt het allemaal afmaken, want het is van jou.
Je kijkt naar je handen en voelt dat er iets zwaars in is komen te liggen. Huh? Daar was ik niet aan begonnen! Wie heeft dat erin gelegd? Is niet van mij hoor, zeker een vergissing, neem maar weer mee. Dit is niet van mij en ik ga het niet afmaken ook, toedeledokie. Ik ga me daar toch zeker niet iets afmaken waar ik niet zelf aan ben begonnen, waar ik echt totaal geen zin in heb, waar ik niet voor heb gekozen, waar ik geen belang bij heb en waar ik van z’n lang zal z’n leven niet tevreden op zal terugkijken?

Parkinson – geen zin in

Parkinson ligt in mijn handen en ik moet het afmaken, ook al zal het nooit af zijn. Als je goed kijkt, zie je dat er wel meer in je handen ligt, waar je niet zelf aan begon. Een verlies, een verdriet, een fout. Je moet het allemaal afmaken, zonder dat je er zelf aan begon. Wil je helemaal niet. Kon ik maar loslaten, wat mijn hand met zoveel tegenzin moest beginnen. Volgens mij zijn mijn handen er ook helemaal niet voor gemaakt. En trouwens, hoe moet dat dan met alle andere dingen die in mijn handen liggen, dingen waar ik wèl zelf aan begon? Kan ik die nog wel afmaken? Of kan ik alleen nog maar afmaken, waar ik niet aan begon? Moet er niet aan denken. Er valt nog zoveel af te maken waar ik wel zelf aan begon. Nog wil beginnen zelfs.

Wacht wacht wacht!

Ik zou bijna deze blog afmaken zonder dat-ie af is – de ironie. Met dat parkinson is er nog veel meer in mijn handen terechtgekomen. Dingen, waar ik niet zelf aan begon, omdat ik nog niet wist dat ze bestonden:
Nieuwe vrienden, die aanvoelen als oude vrienden, omdat je iets groots deelt.
Nieuwe plannen, omdat je na de eerste klap weer een toekomst wilt hebben.
Nieuwe sporten, boksen, hardlopen, fitness, fietsen, wandelen. Sport me suf.
Hoort allemaal bij iets, waar ik nooit zelf aan zou beginnen. Als ik de keuze had. Of als mijn omgeving de keuze had. Als we konden kiezen, dan wisten we het wel. Ik ken niet zoveel mensen die vrijwillig aan parkinson beginnen.

Ik kijk opnieuw naar mijn handen en zie wat er in ligt. Ik denk dat ik het wel red, dat afmaken wat ik niet begon.