KnokJurkie

Hoorden jullie dat geluid ook de hele tijd, al jaren? Wij wel, we schrokken er wel een beetje van. En het was overal he, links, rechts, in dorpen, steden, op tv, internet. Je denkt eerst: aardgasaardbeving. Maar die heb je niet in ’t Gooi. Of: helicopter, omdat je vriendin komt overvliegen. Kan ook nog gewoon de buurman zijn die met een hamer bezig is. Maar dag en nacht? Wat is dat toch?

Landelijke Knokploegen

Sinds 19 maart weten we het. Ze hebben het zelf toegegeven. Gewoon op tv, zonder enige gene. Ze deden het voor ons. Dag in dag uit. Dus dat hoorden we de hele tijd! Het waren de knokkers! Ze hebben zich suf geknokt voor ons, voor gewone gezinnetjes, bouwvakkers, chronisch zieken, voor alle burgers eigenlijk. Ok, niet allemaal voor allemaal, maar er is altijd wel iemand die voor je knokt, wie je ook bent. Je moet er maar even vanuit gaan, dat ze weten waar jouw knokvraag ligt, anders knokken ze voor de verkeerde zaak of tegen de verkeerde beknokte (knok-ontvanger). Maar knokken doen ze. In dorpen knokken ze voor je in Den Haag, in Den Haag knokken ze terug. Neem ik aan, want ze zullen daar wel niet als watjes al dat geknok ondergaan. Knokken dus. Allemachtig, wat een slagveld. Knokjurkie aan en mars-1-2-3. Lijkt verdorie wel oorlogstaal, dat knokken. In WOII was mijn opa een van de leiders van de Landelijke Knokploegen, het verzet. Ik denk toch, dat dat een ander soort knokken was. Al was het alleen maar, omdat hij het met de dood moest bekopen. De knokjurkies- en broekies anno 2014 knokken ook. Meestal keihard. Dan doen ze er een tandje bij denk ik of ze slaan extra hard, spreekwoordelijk natuurlijk. Kéihard knokken. Voor dag en dauw en tot midden in de nacht. Je vraagt je af, hoe dat voelt als je ’s avonds in je bed ligt, na een dag knokken, kéihard knokken. Blauwe plekken op je ziel? En hoe sta je dan op, ’s ochtends: “Zo, knokjurkie uit de droger, even strijken, lippenstift op en we maken er weer een mooie knokdag van. Verliezen, verslaan of niet-verslagen zijn, maakt niet uit. Vooruit, drink je koffie op, we moeten het slagveld op en zometeen staat er file. Knokjurkies en knokbroekies, ten strijde!” Ik ben toch opgelucht dat het niet iets ergs was wat we al jaren hoorden. Ze waren gewoon aan het knokken.