Je begint op je 48e met boksen. Nog nooit een bokshandschoen van dichtbij gezien. Boksen hoorde bij schimmige, halfdonkere omgebouwde loodsen met een boksring met bloedspetters op de mat. En boksers moet je niet in het donker tegenkomen, want die zijn gevaarlijk. Nope. De bokswereld was niet mijn wereld. Ik sla niemand op z’n bek, ook niet als-t-ie een bitje in heeft. En ik trek ook niet zo’n glimmende hoge short aan en ik heb ook geen tattoo. Boksen is gewoon niet voor vrouwen van 48 die nog niet zovaak een sportschool van binnen hebben gezien, die copywriter zijn en die nog nooit van een lunge hebben gehoord. En die wegzappen bij een bokswedstrijd. En die Parkinson hebben. Motherboxer Boksen bleek wél voor vrouwen van (toen) 48 te zijn, die van de neuroloog moeten gaan sporten, omdat ze Parkinson hebben. Ok, hij zei niet dat ik moest gaan boksen. Nu zegt hij dat…