Zorgfinanciering is echt niet wat je denkt.

Bewijs:

Afstudeeronderzoek bij een ziekenhuis in Rotterdam (jaren ’90), gespecialiseerd
in tropische ziektes. Wow, je mag een onderzoek doen onder huisartsen naar hun verwijsgedrag. Of ze ’t wat vinden, dat ziekenhuis. En welke specialist een hork of een slager is, welke ok is en welke niet. Tralala, je leest eens even een middagje Kottler’s Marketing en je weet hoe het moet. Easy. Je tuft door de Rotterdamse contreien naar huisartsen die best willen vertellen waarom ze de dermatoloog zo goed vinden en waarom de KNO matig of juist super is. Na een maand of wat heb je alles tamelijk foutloos op papier gezet. Je voelt al dat het empirisch onderzoek je theoretische onderbouwing overtreft, maar joh, ’t gaat om ’t resultaat. Voltallige medische staf is uiterst tevreden, terwijl de huisartsen echt niet altijd mals waren. Scriptiebegeleider universiteit vindt ‘t ook fantastisch, maar ja, beetje te praktisch. Theoretische onderbouwing, hm tja. Meer dan een 6 zit er niet in. Krent. Geneesheer-directeur is wel bijzonder tevreden. Die heeft nu een wetenschappelijk verhaal, waarmee hij zijn staf kan aansturen. Zo tevreden, dat ik een vrij duur cadeau mag bedenken. Dikke Van Dale, dat is wat ik wil! Als de ziekenhuisbaas me later officieel bedankt, krijg ik het cadeau. Een zwaar blokje, ingepakt in een hostessensjaaltje. Da’s geen Dikke Van Dale. Ik pak het uit. Een kilo zilver. Van welke oceaanstomer is dat gevallen? Ik heb het hem niet gevraagd, ben met dat zilver in m’n rugzak naar huis gefietst. Dat kilootje heb ik nog steeds. Doctorandus of MA ben ik volgens mij ook nog. Maar dat ik sinds dat kilootje zilver nog snap hoe zorgfinanciering werkt, nee, dat dan weer niet.