Je kind loslaten. Of je gezondheid. Je werk. Als het maar iets is, waar je stevig aan vastzit. Je kind loslaten. Als dat voor altijd is, omdat ze sterft, dan is er geen sprake van loslaten. Overdragen, heeeeel misschien, maar alleen als ik in een dappere bui ben en dan niet te lang. Loslaten hoeft niet. Loslaten bestaat niet.
Een woord zo kort als het klinkt. Je bent er zo doorheen. Je kunt nog zoveel. Je ziet er nog zo goed uit. Geniet maar, zolang het nog kan. Ik kan eigenlijk nog alles. Zover is het nog niet. Dat is bij jou nog niet zo he, dat trillen. Je weet niet wat ze nog uitvinden (die is weer wel lang, of zelfs te laat). Werken de medicijnen nog? Kun je nog gewoon werken? Heb je het nog (NOG) niet geaccepteerd? Als het over accepteren gaat, duurt ’nog’ heeeeel lang voor de omgeving. Je hebt het er nog moeilijk mee he. Nog is net zo kort, als nooit lang is. Nooit is lang bij alles wat je verliest. En bij iedereen die je verliest. Nog duurt akelig kort. Wat komt er eigenlijk na ‘nog’? Iets nog ergers denk ik. Toch is het nog prima te doen. Bovendien, je hebt altijd…