You only live twice

Wim Rozenberg Blogfotografie

 

Ik wil nog zoveel doen. Vertel me niet dat dat allemaal niet gaat gebeuren. Dat onze dromen in virtuele rook op gaan.

Vertel me dat niet, Leven.

Niet alles wat je verlangt, krijg je

Toch komt er ooit een moment dat je snapt dat niet alles gaat gebeuren waar je naar verlangde.
Eigenlijk komen er heel veel van dat soort momentjes. De grote zijn die van leven en dood. Als het leven van je kind stopt, vlak voordat het begon. Dat komt niet meer goed. Met haar leven is ook jouw leven voorbij.

Maar jij leeft door. Tussen het eerste leven, toen ze nog gewoon geboren zou worden, en je tweede leven zit een crack die niet te lijmen is. Niet met alle goudverf van de wereld. Toch is je tweede leven goed, zo goed dat de dromen terugkomen.
De droom dat je honderd wordt, gezond en wel. Die droom heeft een beetje last van parkinson.
Je eerste leven zonder parkinson was voorbij, nog voordat je op de helft van die honderd was.

Cracks

De cracks tussen je eerste leven zónder en je tweede leven mèt parkinson kun je trouwens vrij goed lijmen. Met je eigen goudverf en met de goudverf van de liefs in je leven.
Met die cracks en al balanceer je tussen eerste en tweede leven, tussen wat was en wat is. En je droomt verder van wat komt in dat tweede leven van de toekomst.
Je wilt nog zoveel doen!

Lijn van Lief

Ineens zie je dat dat eerste en dat tweede leven van je, een grote lijn hebben. De lijn van Lief. Lief zijn, lief hebben, lief krijgen. Ik schrijf niet Liefde, omdat ik dat nogal een groot woord vind.

Leven glimlacht

En Leven glimlacht terwijl ze me vertelt dat ik maar beter overeind kan komen omdat ik nog zoveel heb te doen, omdat er nog zoveel gaat gebeuren. Omdat de Lijn van Lief me aan de hand neemt en niet loslaat. Met dezelfde glimlach vraagt Leven hoe ik bij dat “You only live twice” ben gekomen. Ik begin over cracks en over vroeger toen alles nog goed was en over het nu of nooit gevoel als je bang bent dat parkinson je toekomst aan stukken slaat en dat je niks wilt missen en alles.

Kom hier, zegt Leven, “you only live twice” klopt wel een beetje, maar als je de hele tijd naar de cracks gaat zitten kijken, gaat de toekomst er zonder jou vandoor. Je had toch nog zoveel te doen en je had toch dromen? Hup dan.