Eerste hulp bij Parkinson.

Blog Mariette RobijnJe hebt parkinson of iemand die je kent heeft ‘t. Je weet ‘t net of je weet ‘t al jaren. Als je het net weet, dan kun je je totaal ontredderd voelen. Wat Nu!? Dat denk je trouwens ook als je het al 2, 5 of 15 jaar weet. Wat Nu!? En volgens mij denk je dat op je 45e net zo hard als op je 75e. Wat Nu!? Ik heb heel vaak een Wat Nu Moment. Misschien jij ook wel. Daarom heb ik een Eerste Hulp bij Parkinson opgesteld. Ik doe in deze blog alleen ‘De diagnose. Wat nu!?’

 

Je krijgt de diagnose parkinson. Wat nu?!

  1. Doe geen moeite om stabiel te blijven.
    Hoeft helemaal niet. Je hebt net de hele branding over je heen gekregen, de stroming trekt aan je benen. Laat maar even. De zee brengt je weer naar het strand.
  2. Doe een beetje statistiek.
    Parkinson heeft net zoveel dagen en symptomen en varianten als er zandkorrels tussen je tenen zitten. Ga ze niet zitten tellen. Je krijgt namelijk niet alles, niet allemaal tegelijk en al helemaal niet morgen. Probeer maar weer te lopen, onderweg valt er nog vrij veel zand af.
  3. Doe wat de zon doet.
    Ondergaan, verdwijnen en zomaar weer opkomen. Als je parkinson hebt, kun je best het idee hebben dat het licht uitgaat. Gaat het ook, maar het gaat ook weer aan. De wanhoop over je toekomst, je gezin, je verstand…die wanhoop is echt donker. I know. Maar ik vind dat je hoop moet houden, dapper moet zijn, trouw moet blijven aan je dromen en droompjes. Zonsondergang kijken, best. Maar vergeet niet te checken of ‘t ie ook weer opkomt. Tot nu toe ben ik niet teleurgesteld.
  4. Doe wat het ukkepukje doet.
    Doe wat dat ukkepukje op het strand met een emmertje en een schepje aan het doen is. Graven, emmertje water halen, soms zelfs emmertje water naar de zee brengen, kasteel bouwen en dat de hele dag lang. Ukkepuk focust op wat hem of haar te doen staat: doorgaan. Ook als de zee zomaar d’r kasteel weg heeft gespoeld, toen ze even een ijsje ging halen met d’r moeder. Parkinson spoelt de hele tijd je kasteel weg. Niet expres, de zee doet ook niks expres, ‘t gebeurt gewoon. Boos zijn helpt niet, de zee heeft geen oren, parkinson ook niet.
  5. Kopje onder.
    De branding, dat geluid, die hoge golven brrrr ik ben er een beetje bang voor. Ik zal niet zo gauw met mijn rug naar de zee toe in de branding gaan staan – als ik al in de zee ga staan, maar goed, soms doe ik het. Ik heb ook niet zovaak zin om middenin parkinson te gaan staan, met m’n rug naar de toekomst toe – want dan zie ik het niet aankomen en dan, ja wat dan!? Dan schrik ik me elke keer rot als er een golf over me heen slaat en dan, ja wat dan!?

Hand

Dan voel ik de hand van Mijn Leven. Soms is dat de hand van je kind of je man met wie je in de zee aan het spelen bent. Of de hand van een vriend, die ineens naast je staat. Soms sta je daar alleen met een paar andere toeristen. Zouden die je redden of zouden ze niet eens merken dat je kopje onder gaat? Misschien, maar misschien ook niet. Dan moet je zelf je hand uitsteken naar je Leven. Blijf overeind, het zoute zandwater nog tussen je tanden, je haar als een bos touw aan je hoofd en een schelpje tussen je tenen – en zwem voor je Leven.