The gift that keeps taking

Vandaag haal ik een wat onbekender jurkie tevoorschijn. ’t Jurkie hangt nu te wapperen in een tijdschrift met iets van 15.000 lezers, op een congres met honderden zorgverleners.

Michael J. Fox

Het is een crisisjurkie, echt een takkeding, totdat je er een beetje aan went. Dan vergeet je weleens dat je d’r aanhebt. Tiladidom, dit gaat goed, denk je dan. Maar net als je er aan gewend bent, gaat ’t jurkie lastig doen. Verdorie, moet ik weer wennen. Je dokkie zegt: dit jurkie is niet meer dan een kwaaltje, geniet nog maar even. Hij zegt niet dat de jurkies die hierna komen, steeds minder lekker gaan zitten, want hij weet dat jij dat weet.

Je denkt terug aan toen je hoorde dat je een jurkie aan moest, dat je niet wilde. Het was net alsof je de 50.000ste bezoeker was, maar dan anders. Alstublieft mevrouw, het spijt ons, maar deze is van u. Out of the blue. Sommige mensen lopen 10 jaar te tobben, voordat ze weten wat er is. Ik 10 minuten. Baf. Toch beter, 10 minuten.

Je leven loopt ineens taps toe. Je bent bang voor alles wat er bij dat jurkie hoort. Daar gaat dat artikel in dat tijdschrift over. Bang voor alles wat jou en dus je gezin bedreigt. Je accepteert het niet, ik in ieder geval niet. Je gaat gewoon  door, struggling on, totdat je snapt dat je kunt kiezen. Voor The Bright Side of Still. Voor alles wat je kunt, voor alles wat je krijgt. Ik wist niet dat er zoveel cadeautjes voor me klaar lagen. Elke dag ligt er weer een stapeltje. Elke dag als je je man en je kinderen ziet en hoort en voelt. Cadeautjes komen ook als gesprek of gesprekje, ik ben dol op gesprekken. Bij de cadeautjes zit elke dag vrijheid, hoe hard ik ook moet werken in ons bedrijf. Vrijheid als je op je ouwe mountainbike kunt stappen en zelf met een fietssleuteltje de ketting weer om het blad kunt leggen. Als je in je eigen bed stapt. Met dat jurkie en al, dat wel. Cadeautjes, elke dag. Teveel om uit te pakken soms.

En dan ineens loopt je leven helemaal niet meer taps toe. Man hou op schei uit je moest eens weten wat ik allemaal ga doen. Heb ik het niet over Rome of New York ofzo, maar over alle dagen waarop we alledaagse dingen mogen doen. Wat nou taps. Bang, ja, dapper, absoluut, tranen ook, elke dag.

En elke dag ben ik het met Michael J. Fox eens: Parkinson’s is the gift that keeps taking.